دوچرخه ها را ورق می زنم - مهسان بلاگ

بین تبریک ها دنبال اسم خودم می گردم بعد یادم می آید به خاطر یک a ناقابل چند تا از ای میل هایم هیچ وقت به دستت نرسید.

آخرین پنج شنبه های ماه یک چیز دیگر بود. همواره دست پرتر به دیدنمان می آمدی. مثل ویژه نامه روز نوجوان سال 93. آن روز فهمیدم ئه! نوجوان ها هم روز دارند، آن هم از نوع دنیای اش.

تا 14، 15سالگی به بهانه درس فرم خبرنگاری را پر ننموده بودم. یک بار پیغام دادی: سال جاری نمی خواهی فرم پر کنی و خبرنگار باشی ؟ توی دلم گفتم: اوه دختر! دوچرخه تو رو یادشه. چه باحال! البته آن سال باز هم خبرنگارت نبودم، تا پارسال که وقتی می رفتم سمت دکه روزنامه فروشی، حس کنکوری های سال های دور را داشتم که منتظر جواب کنکور بودند.

دوچرخه ها را ورق می زنم. برخی دوچرخه ها پر از حسرت اند؛ حسرت مسابقه های شرکت ننموده و نمایشگاه های مطبوعات ازدست رفته. برخی ها غمگین اند؛ مثل شماره بعد از ریزش پلاسکو. برخی ها هم هیجان انگیزند، مثل ویژه نامه 18سالگی.

راستی این را نگفتم. پارسال پیکسل دوچرخه روی کیفم بود. مدرسه ام را تازه عوض نموده بودم. همکلاسی ام، محدثه، چشمش افتاد به لوگوی دوچرخه و پرسید عضو دوچرخه ای؟ منظورش همان خبرنگار افتخاری بود. حرف زدیم و فهمیدم دوست دریاست؛ بله دریا اخلاقی خودمان. فکر نکنم احتیاج باشد بگویم چه ذوقی کردم. هست؟

چه قدر دلم برای این روزها تنگ می گردد!

عکس و متن: مهتاب عزتی، 18ساله از کرج

روزنامه ای با طعم سبزی پلو

در قابلمه رو برداشتم و یه قاشق از برنج و سبزی های روش رو ریختم توی بشقاب و دادمش به مامان. مامان کمی برنج خورد و سری به نشونه خوشمزگی تکون داد. داشتم به خستگی مدرسه و این که چه قدر ضعف نموده ام، فکر می کردم. گفتم: دستت درد نکنه. از بوش معلومه چه قدر خوشمزه است...

سفره رو پهن کردم. ترشی های رنگی رنگی و ماست و سبزی به سفره رنگ دلشادی داده بودن. یهو چشم هام سیاهی رفت. وقتی چشم هام رو باز کردم، فرش پر از شوید و برنج شده بود. قابلمه از دستم افتاده بود و پخش زمین بود.

شال گردنم و حتی دوچرخه عزیزم داشت زیر اون برنج داغ جون می داد.

سریع کشیدمش بیرون و برنج ها رو زدم کنار. هنوز دلم پیش اسمم بود که رفته بود زیر برنج. ریحانه شوروزی، 15 ساله از پاک... بقیه اش رو روغن گرفته بود...

عکس و متن: ریحانه شوروزی، 16ساله از پاکدشت، رتبه اول مسابقه

خبرنگار دلداده تو

مثل هردو هفته برای خرید خبرنگاران بچه ها به دکه روزنامه فروشی رفته بودم. روزنامه فروش گفت تمام شده! ناراحت شدم. برگشتم که به خانه بروم. هنوز چند قدمی بیش تر دور نشده بودم که شنیدم کسی صدایم می نماید.

برگشتم و گفتم: با من کاری داشتید؟ روزنامه فروش گفت: بله. تو را در دست داشت. بله! تو را. نشانت داد و گفت: درست است که الآن شنبه است، ولی یک روزنامه خبرنگاران از پنج شنبه مانده. دوچرخه هفته نامه ویژه نوجوانان است و... داشت حرف می زد و من محو لوگوی دلبرت شدم. من به نامت فکر می کردم، به نام خیال انگیزت. روزنامه فروش گفت: خانوم حواستون هست به حرف هام؟ هول شدم. گفتم: بله. می خوام این روزنامه رو بخرم. چه قدر می شه؟

تو را خریدم و در تمام راه احساس می کردم ارزشمندترین موجود دنیا در دستانم است. به خانه که رسیدم، بی آن که لباس هایم را در بیاورم، آغاز به ورق زدن و خواندنت کردم. عقربه های ساعت در پی هم می دویدند و من با حضورت متوجه گذر زمان نشده بودم.

از چهار سال پیش و از آن روز گرم تیرماه با تو هستم. برای تولدت نامه می فرستم و با عشق برایت پست می کنم. هنوز هم هر موقع مطلبی از من چاپ می کنی، مانند دفعه اول، صبح زود به روزنامه فروشی می روم و تو را می خرم، می دوم تا خانه و جیغ می زنم و اهالی خانه، بلکه اهالی ساختمان، متوجه می شوند که از من چاپ شده است.

هنوز هم بسته هایی که برایم می فرستی، آرام باز می کنم، مبادا بسته اش خراب گردد. بعد هم برایت می نویسم: دوست خوبم سلام، هدیه هایت به دستم رسید، سپاسگزارم. تو استیکر گل می فرستی و من دلم آب می گردد. هم چنان رکاب بزن و با ما بمان. دوچرخه تنها یک روزنامه نیست. دوچرخه تمام وجود ما نوجوان هاست!

خبرنگاری که دلداده توست:

عکس و متن: متینا عروجی، 15ساله از شهریار

رتبه دوم مسابقه

berlinro.ir: آلمان: سفر به مهد صنعت و فناوری اروپا، برلین، هامبورگ، هانوفر

namasho.com: نماشو: آگهی رایگان، رپورتاژ رایگان، آگهی بنری ارزان، خرید بک لینک